Bu yıl erken yağan kar bana da bir gün evden çalışma hediyesi getirdi. Sabah 10:00'a kadar oğlumla ilgilenebildim, yatağımı filan toplayabildim, hoşuma gitmedi değil. İnsanın çalışması tamam güzel de evine hakim olamaması, mesela dolapta ne var bilememesi koyuyor biraz.. Evle iş arasındaki mesafe de etkili tabii ki burada.. Nitekim, yine çokkkk çalışmam gerekti ama fıstıklı çukulatamı kartopu oynamaya indirebildim. İşte burada..
Tabii ki biricik kankasıyla beraber eğlendiler. Zaten bütün gün önce Demirkan bizdeydi, sonra fazla gürültüden muzdarip olunca aramızdaki diyalog şöyle gelişti.
Ben: Çocuklar siz biraz da Demirkanlar'da oynayın..
Çocuklar: Neden?????
Ben: Çok gürültü yapıyorsunuz çalışamıyorum..
Çocuklar: Tamam..
Sonra sepetledim bunları.. Bazen herşey ne kadar kolay oluyor. Çocuklar arkasında art niyet aramıyorlar hiçbirşeyin, herşey olduğu gibi gayet net ve açık.
Akşam altıya doğru internetin sekteye uğramasıyla ben de paydos ettim. Normalde 08:00-20:00+ evde olamayan biri için süper tabii ki. Geçtim komşuma, oh mis gibi kısırlar yapılmış, çaylar demlenmiş. Eve geldiğimizde nerdeyse sekiz olmuştu. Oğlum keyifli, ben ondan keyifli.. Sonra da verdiğim sözü tuttum ve ikimiz başbaşa oynadık. Ben diyeyim yarım saat siz diyin 35 dakika.. Yetti mi, mis gibi de yetti..
Ertesi sabah da biraz geç çıktım çünkü uludağ bir bizim orası iki. İşte tespiti;
İşe bir geldim ki Anadolu yakasında hiçbirşey yok, kalmamış. Yine de servisle çıktım, geldim evime. Hem dinlendim, hem eğlendi. İşte bu sebeple de bu yazının adını kar tatili koydum..
bu da karda açan çiçeğimiz..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder