Ayaz'dan babasına

Babacığım,
Bu sene babalar gününü adam akıllı kutlayamadık. Biraz daha sabretmemiz lazım. Seneye kısmetse belki de sen ellerimden tutup beni yürütürsün, belki emekleyerek yanına gelirim, belki de hiçbirini yapamıyor olurum henüz, o zaman beni annem getirir yanına atıverir. Belki yeni çıkmış miniş dişlerimle ısırıveririm seni uyandırmak için. Kızmak yok ama :) Külahları hiç değişmeyelim.
Böyle böyle günler geçsin istiyorum. Sana seni ne kadar çok sevdiğimi şimdilik ancak anneme attığım tekmelerle anlatmaya çalışıyorum. Ne zaman gelsen elini boş döndürmemeye çalışıyorum. Elini koyduğunda annemin karnına hemen anlıyorum senin olduğunu. Hele bir de konuşunca benimle dünyalar benim oluyor. İşte en sevdiğim ses bu diyorum. Burada işim bitip bir çıkayım da hiç bırakmayacağım peşini babacığım.
Diyorlarki bebekler ilk önce annesini tanır anlarmış, sonra babasını. Çok saçma. Ben daha ilk tekmemi bile senin elini hisseder hissetmez sesini duyar duymaz atmıştım.
Kavuşmamız için üç aycık daha sabretmemiz gerekiyor. Ondan sonra neler neler yapacağız seninle. Maçlara gideceğiz birlikte, tribünleri inleteceğiz(sonra belki ben sahada siz tribünde olursunuz kim bilebilir), antremandan antremana koşturacağız, beraber maç yapacağız, seyredeceğiz.. Sadece futbol olmayacak tabii ki hayatımız ama büyük bir kısmı bu olacak gibi geliyor bana, bu anneyle bu babadan anladığım bu:) Yalnız derslerimi annemle çalışmayı düşünüyorum. O biraz daha yumuşak olabilir bu konuda, şimdiden anlaşalım :P
Kucağında yatacağım günleri iple çekiyorum.
Seni çokkkk seviyorum.
Oğlun Ayaz..