1 Nisan 2011 Cuma

deli miyim ben neyim?


Hepimiz, yani küçük bebek(ler), cocuk(lar) sahibi olan hepimiz arada yalnız kalma, eskiye dönme, daha doğrusu mola verme ihtiyacı hissediyoruz değil mi? Bu konuda biraz şanslıyım, kayınvaldem yakın oturuyor, uzak olsa da ihtiyacımız olduğunda annem geliyor ya da karşıdaysa işimiz biz ona bırakabiliyoruz. Tüm bunlar bir şekilde olmadı diyelim en kötü ihtimalle Berrin'e bırakabiliyoruz ya da o bizde kalabiliyor biraz daha uzunca.

İşte bu noktada ben kendimi kötü hissediyorum bazen. Yani Ayaz uyumuşsa çıkmak zor gelmiyor da o uyumadan zaten bütün hafta bizi beklemişken cuma akşamı onu babaannesine bırakıp çıkmak zor geliyor. Daha doğrusu bir öyle bir böyle hissediyorum. Mesela arada bir tamam da üst üste iki hafta denk gelirse içim içimi yiyor. Babalar daha rahat, onun hiç bunları dert etmediğini görebiliyorum. Ben pek çocuksuz program yapmak istemesem de o her gelen teklife evet diyor gibi geliyor. Nasılsa rahat, nasılsa bırakabiliyoruz, tabii ki emin ellerde. Bilemiyorum belki de o da öyle yapmıyordur, kendi süzgecinden geçiriyordur, mutlaka ama benim süzgecim daha sık elekli.


Bazen blogları okurken, başka şehirlerde ya da başka ülkelerde yaşayan, bu nedenle de bebeğini daha çok hayatının içine katmış bloggerlara özeniyorum. Biliyorum ki çok zor. Biliyorum ki bana rahat batıyor. Ama kalbim yine de söz dinlemiyor. düşündükçe bunu da yine çalışan anne sendromuna bağlıyorum. Yeterince vakit geçiremiyorum oğlumla. O zaman geriye kalan tüm ama tüm zamanları onunla geçirmek istiyorum. Tabii ki arada bir sinemaya gitmek çok keyifli oluyor ama bazen bunun dozunu ayarlayamamışız gibi geliyor.


Şöyle bir delilik de var bende.. Genelde haftasonları geziyoruz ya biz oğlumla babamız olmasa da. Çünkü zaten bütün hafta içi eve kapanıyor, zaten sosyalleşemiyor, e herşey haftasonuna kalıyor. İşte o zaman da başbaşa kalamıyoruz diye hayıflanıyorum. Bir türlü hiçbir şeye yetemiyorum, yetişemiyorum gibi geliyor.

Çoğu kişinin avantaj diyeceği avantajlarımın farkındayım ama bunu bile sorgulamadan edemiyorum. Söyleyin şimdi deli miyim ben neyim?

Not: Resimler geçen haftasonundan..

2 yorum:

  1. Aslında ne yapsak doyurucu gelmiyor sanırım, hep bir eksik gedik hissediyoruz anneliğimize dair.. Ama inanın evde olunca da farklı hissetmiyor insan. Çünkü 7/24 ev işi yapma potansiyeli ile illa ki ihmal etmiş gibi hissediyorusnuz çoukları.. Bazen kendimizi rahat bırakmak gerek.. yanındayız ya, sağlıklıyız ya.. seviyor seviliyoruz ya demek gerek ama ben de çok kurcalarım sizin gibi.. sevgiler, kolaylıklar.

    YanıtlaSil
  2. aslında bence de biraz rahat bırakmak gerek kendimizi.. günümüz annesinin de en büyük derdi bu olsa gerek.. hep endişe hep düşünce hep eksik kalma..bu duyguları içimden atabilmeyi o kadar çok isterdim ki..

    YanıtlaSil