ilk ayrılık ilk kavuşma..

Hafta sonu kaçamağından dönüyoruz bir heyecan bir mutluluk. İnsan hafta sonu bitiyor diye sevinir mi? Bebeğine kavuşacaksa sevinirmiş. Baktım babasında da bir iddia bir kendine güven, kızı kollarını açıp ona kavuşacak bekliyor. Abisi zaten uyuyor. Bense silahlarıma güveniyorum.

Vardık eve kapı açıldı ve salonun kapısından Hazal bebek göründü. Dört ayak ama koşar adım, yüzünde koca bir gülümseme "memme, memme" diğe bacaklarıma tırmandı. Kaptığım gibi koşar adım kavuşturdum isteğine biraz keyif bir iki gülücükten sonra hop babasının kucağına.

O gün bugündür de o kelimeyi söylemiyor. Biz yokken de söylememiş zaten. Çok sakinmiş, hiç sorun çıkmamış. Annem depresyondaydı, kendini uykuya verdi diyor mübalağa yaparak.

konuyla alakasız Hazal Hanım fotosu

Bunun üzerine ben her gün işten geldiğimde aynı heyecanı bekledim ama yazdım ya olmadı. Olmamasından da memnunum ama içerde bir deli anne de var sanırım. Sadece perşembe akşamı gelip gidip sıkı sıkı sarıldı. Sanırım duygularını daha az ifade eden bir çocuk olacak.

Bir yaşında bebenizi bırakıp kaçamak yapabilirsiniz bir şey olmuyor. Tavsiye bile ediyorum. Hatta büyük olan için tadından yenmiyor. Yine eskisi gibi bütün ilgi, alaka onun üzerinde. Yine onun beyefendiliği ön planda. Hem ne biz süründük ne Hazal. Özledik ama hepimize de bir motivasyon gelmedi değil.

Zaten bu yaz ikisini de bırakıp kaçamak yapmayı da hedefliyorum :)

hızlı günler..

Hayat ne kadar hızlı, zaman ne çabuk geçiyor. Hazal 3 aylık olduktan tam iki gün sonra işe başladım ben. Şunu belirteyim ki ilk seferinden daha kolay oldu başlamam. Çünkü biliyorum ki oluyor. Yürütülebiliyor, anne sütü verebiliyorsun ve günün ne kadar büyük bir kısmı ondan uzak kalsan da annesi sensin. Gerçi ufak bir bunalım yaşamadım değil tam iki aylıkken kızım. Bir kaç gün depresyonda geçtikten sonra kocamın da telkinleriyle kendime geldim ve zehir etmedim kalan günlerimi kimseye.
Evde hayat daha yoğun daha hareketli tabii ki öncesine göre. Bir düzen oturttuk gidiyoruz. Şimdilik Hazal gündüzleri anneannesinde oluyor, Ayaz Serap Ablasıyla evde ve okulda akşamı getiriyor. Akşam olunca da evimizde buluşuyoruz hep beraber. Hazal annemde kalınca öğlenleri emzirmeye gidebiliyorum. Okullar kapanınca bir süre hep beraber annemde kalıp sonrasına da bakacağız.
Ağabey kardeşten bir resimle kapatalım bu kısa yazımızı..

benim güzelliklerim..

bir ki bir ki..

İşte burada da yazmışım Ayaz hala kardeş istiyor..

Hiçbir zaman tek çocuk düşünmedim, düşünmedik.

Ayaz doğduğunda çalıştığım iş yerim kurumsal, yöneticilerim de oldukça anlayışlıydı. Zaten daha sonra da işler kötüye gitti, iş yoğunluğum azdı. Çalışan anne olarak evim-işim çok yakındı. Şimdiki aklım olsa o zaman bir tane daha yapardım diyorum. Ayaz doğmadan hemen önceki zamanlarda da arka arkaya yaparım diyordum. E ne oldu da peki yapmadın be kadın! O ilk bebek, alışmak, zorluklar aklımın ucundan bile geçiremedim o zamanlar.

Sonra işten ayrıldım herkes hemen yap bir tane dedi, dedim şimdi hamile olsam iki sene çalışamam iş bulamam. Ülke gerçekleri bu.. Ben üç bilemedin dört ay sonra kurumsal hayata dönmek istiyorum. E ne oldu peki, iki sene kurumsal hayata filan dönmedim. Oğluşumla özgürlüğün keyfini çıkarttım.

Şimdi döndük kürkçü dükkanına, geldik kaç yaşına, yeni işe başladık, üstelik ne gecem ne gündüzüm ne haftasonum, çalış babam çalış.. Birinin yüzünü görmiyorum ikinciyi nasıl görürüm?

Oğlum ben sana kardeş, bize evlat istiyorum da gel de sen ayıkla pirincin taşını bakalım veledovski..

Dönüp dönüp Ayaz'ın 1-3 yaş arasındaki videolarını izliyoruz. Allah'ım ne güzel ne tatlı dönemler, bayılıyoruz karı-koca.. Baktık oğlan da bizimle beraber izliyor. Zaten bizimle olsun da nasıl olursa olsun yetiyor ona bu aralar hasretten. Saonra bozulmaya başladı mı bizim ki?

Kendi kendini de kıskandı ya ben artuk daha nediyeyim be yavrum. Sen daha beni babanla paylaşamıyorsun, kardeş paylaşmanın kralıdır daha bilmiyorsun..