Son Gün

Bugün itibariyle izne ayrılıyorum.. Doğumun normal tarihine tam üç hafta kalmış oluyor. Yaklaşık yedi senelik aralıksız çalışma üzerine böyle uzun ara vermek -bazı zamanlar çok istemiş olsam da- şu anda gerçekten enteresan geliyor. Tabii başıma geleceklerin henüz farkında değilim :) Herkes bebiş geldikten sonra zaten birşey anlayamayacağımın, işin aklıma bile gelmeyeceğinin altını çiziyor sağolsunlar ancak ben bu ruh halinden çıkamıyorum. Daha bırakmadım sonuçta hala bugünüm var ve önümüzdeki hafta için hemen hemen hergün yapılacaklar listem var. Yine de kendimi sudan çıkmış balık gibi hissediyorum, napabilirim.
Yazı biraz daha bu modda giderse ağlayacağım sanırım. Fazla mı abarttım ne?
Sonuçta gerçekler de şöyle ki, çok rahat geçirdiğim ve hemen hiç mızmızlanmadığım hamiloşluğumun sonuna geldim. Gerçekten de artık bütün gün koltukta oturmak, ekrana bakmak ve kafamı toplamak hem bana hem bebişe zor geliyor. Dün biraz daha beklesem mi düşüncesiyle işe geldiğimde, akşamı ne kadar zor ettiğimi gördüm de içim biraz rahatladı. Hatta bu hafta gerçekten zor geçti. Yanlış anlaşılmasın, aktif yaşamımı tüm hızıyla sürdürüyorum aslında! Tüm bu şikayetime rağmen bu hafta içi akşamlarına biri benim olmak üzere iki doğum günü kutlaması, ve bir arkadaşlarla dışarda yemek organizasyonu sığdırdım :) Hatta bu akşam da Ada bebeği sevmeye ve ramazanın ilk iftarını yapmaya kayınvaldemlere gidiyoruz. Gezmelerden gezmelere koşuyorum anlayacağınız.
İş yerinde olmanın zorluğu şu ki sandalye tepesinde, karnınızda 7x24 oynaşan oğlunuzla fazla oturamamanız ve işlere konsantre olamamanız. Sonuçta oğlum biraz ayaklarımı uzatayım istiyor ve ben de çalışmaya bi süre veda ediyorum..